Bardzo atrakcyjna wycieczka, sporo oferuje do zobaczenia, pomimo ze jest dość intesywna organizator zadbał by nie pozbawiać uczestników wczesnych porannych posiłków. Śniadania były przygotowywane bardzo wcześnie rano przez obsługe hoteli w których zatrzymywalismy sie na noclegi, a uczstnicy wycieczki mogli w normalnych warukach je spożywać. Wyzywienie podczas objazdu bardzo dobre. Poniewaz Indonezja to chyba najwiekszy kraj muzełmański wiec alkohol jest ogólnie trudno dostepny poza miejscami typowo turystycznymi (wyspa Somosir na Sumatrze i Kuta na wyspie Bali) i dośc drogi. Jednak to mała niedogodnośc, którą rekompensują piekne widoki, wspaniała ciepła woda do zażywania kąpieli i mili ludzie. Na Bali na koniec wycieczki Itaka proponuje dwie wycieczki fakultatywne ( dalszy ciag zwiedzanie światyń) co osobiscie nam nie odpowiadzało (bylismy jednak w mniejszości 4 osoby, gdyż 12 osób i tak zwidzało dalej)wolelismy pozostac w hotelu i smazyc sie w Balijskim słońcu, kapać sie w morzu, basanie, oraz samodzielnie w przedostatnim dniu wycieczki zorganiazowaliśmy sobie w 7 osób wyprawe na snoreking czyli pływanie w morzu z Mantami i poszukiwaniem żólwi na kolejnej wyspie Nusa Penida z firmą Diving Indo, która ma polskie korzenie.

Wycieczka świetna pilot wycieczki to jakaś pomylka

Czerwiec 2018 roku jest miesiącem, który na długo będzie gościć w mojej pamięci, kiedy moja podekscytowana żona jak tornado pojawiła się obok mnie ściskając katalog biura podróży Itaka niczym swoją ulubioną książkę. Z wypiekami na twarzy zaczęła z szybkością karabinu maszynowego wypowiadać słowa zachwytu nad Malezją i Indonezją. Palec wskazujący wizualizował na globusie dosyć imponującą odległość od Polski, a także kolejne punkty podróży oferujące przez Itakę dla ciekawych poznania nowych miejsc w Azji. Każdy ma swoją listę podróży marzeń. Z potoku słów zapadły mi w pamięci Kuala Lumpur, Petronas Tower, Sumatra, Jawa, Bali, las deszczowy, orangutany, wulkany, świątynie. Reasumując wypowiedź żony koniec równania brzmiał Indonezyjska Mandala, termin 18 marca 2019 rok. Nie odmawia się kobiecie. Lot z przesiadką w Dubaju liniami Emirates upłynął wyjątkowo miło. Jakość świadczonych usług na najwyższym poziomie. Zamieniliśmy zimną, marcową aurę w Polsce na gorącą Malezję. Wylądowaliśmy w Kuala Lumpur w dosłownym tłumaczeniu „błotnisty zbieg” u dwóch rzek Klang i Gombak .Sprawny transfer z lotniska do hotelu, wieczorem smaczna kolacja w postaci szwedzkiego bufetu, następnie pokaz artystyczny i na koniec wieczoru wisienka na torcie wieże Petronas Tower mierzące 452 metry, w całej swojej spektakularnej okazałości górujące na miastem. Wewnętrzne światło dodawało im uroku. Można tam przebywać w nieskończoność i robić fenomenalne zdjęcia. Dla podróżnika miejsce na mapie wyjątkowe. Turyści z całego świata napawali się widokiem przy fontannach. Pamiętajmy, że na Półwyspie Malajskim, kobiety z zachodu powinny dostosować ubiór do panującej kultury i odwiedzanych obiektów sakralnych tej części świata. Dnia następnego zwiedzaliśmy Pałac Królewski usytuowany w znacznej odległości od okazałej, bogato zdobionej, czarno złotej bramy i strażników ubranych w czerwone mundury z szablą w dłoni siedzących na koniach w dwóch wnękach owej bramy. Pomnik Tugu Negara poświęcony bohaterom walczącym o wolność otoczony fontannami i ogrodami z kwitnącym hibiskusem oraz wieżowcami w oddali jest miejscem wyciszenia. Kraj okupowany przez Portugalczyków w XVI wieku, następnie Holendrów, Brytyjczyków i Japończyków odzyskał upragnioną wolność w 1957. Przy Placu Niepodległości ( na którym znajduje się najwyższy maszt świata stu metrowy) czyli Placu Merdeka stoi monumentalny pałac Sułtana Abdula Samada z końcówki XVIII wieku. Moja żona stała jak zauroczona i wpatrywała się w nasyconą kolorami architekturę z mieniącymi się kopułami skąpanymi w słońcu. Ów bajkowy pałac był miodem dla niej po zwiedzaniu jakże pięknego Meczetu Narodowego, gdzie jednak cała grupa musiała założyć fioletowe odzienie, a moja ukochana dostała hidżab, gdyż pomimo posiadania długich spodni i koszuli religia islamu nakazuje kobiecie dodatkowy element codziennego ubioru. Nasze niewiasty doceniły swoją wiarę nie ingerującą w bikini. Eksplozja kolorów należała zdecydowanie do największej chińskiej świątyni Thien Hou poświęconej Mazu - bogini morza, gdzie promienie słoneczne wydobywały intensywny kolor z czerwono złotych zdobień. Opuszczaliśmy Kuala Lumpur zachwyceni historią, zabytkami, kuchnią. Pokonując samolotem cieśninę Malakka wylądowaliśmy w Medan na Sumatrze. Kolacja w hotelu położonym w zadbanym ogrodzie pozwoliła na obcowanie z kuchnią Sumatry odzwierciedloną w dostępnych uprawianych produktach. Wywary są smaczne, dania główne również, jak i desery oraz owoce. Soki świeżo wyciskane robią wrażenie. Jeżeli ktoś lubi awokado to polecam skosztować koktajlu podanego z czekoladą. Palce lizać. Na rozsianych 17 tysiącach indonezyjskich wysp w kuchni króluje Sambal – sos, którego bazą jest papryczka chili, czosnek i sok z limonki. Jest to nieodłączna przyprawa dań niczym europejski pieprz i sól. Po zaspokojeniu kulinarnym kolejnym punktem podróży był Park Narodowy Gunung Leuser wpisany na listę UNESCO. Pałamy z żoną miłością do fauny i flory, także program Itaki dostarczył nam moc wrażeń. Przechodziliśmy mostem ruchomym maksymalnie 5 osób, prawie jak w filmie o poszukiwaczach skarbów. Las deszczowy przywitał nas deszczem, który jak na prośbę przestał padać kiedy szliśmy szlakiem wytyczonym przez strażnika parku. Przy stromym podejściu powitał nas dorosły orangutan zaciekawiony zapewne grupą ludzi wpatrujących się w niego i robiących milion zdjęć. Kiedy znudził się, zaczął leniwie chwytać się gałęzi i zmieniał położenie, dalej pozując, rozciągając się, jedząc. Nagranie sztos. Las deszczowy jest miejscem magicznym również dla komarów, dlatego koniecznie trzeba mieć przy sobie repelenty. Idąc głębiej spotkaliśmy młodego orangutana, zszedł tak nisko, że prawie mogłem zetknąć się z nim nosem. Pomyślałem chwilo trwaj wiecznie. Młody orangutan patrzył mi w oczy następnie sięgnął palcem po glinę i zwinnymi ruchami huśtając się na gałęziach powędrował ku swej matce, która rozciągała się w całej swojej okazałości pomiędzy gałęziami. Była w ciąży. Moglibyśmy tak stać i podziwiać do zmierzchu. W drodze powrotnej zauważyliśmy langury skaczące pomiędzy drzewami i podążające za nami. Znienacka jeden z nich zasiadł na wystającym pniu niczym grecki posąg. Radości nie było końca. Satysfakcja 1000%. Dzień pełen emocji i rozładowanych baterii. Kolejnym etapem naszej podróży były odwiedziny jednej z trzystu grup etnicznych Karo. Wchodząc po niewielkiej drabinie do środka domu powitała nas sympatyczna rodzina, czas tutaj zatrzymał się lata wstecz. Kultywują tradycję przodków, spokój i harmonia są wypisane na ich twarzach. Ciekawa architektura domu przypominająca łódź. Słońce świeciło z całą swoją mocą, a my udaliśmy się w kolejny punkt, w stronę wodospadu Sipiso Piso. W tym miejscu dron wykonał swoją pracę, rewelacyjne ujęcia, a także chwila zabawy dla mnie. Opuszczając malownicze otoczenie, cudowna panorama na jezioro Toba z okien autokaru zrobiła swoje – zachwytów nie było końca, jazda kierowcy po krętych serpentynach nagrodzona była słowami podziwu. W miejscu docelowym czekał na Nas prom, moja wiecznie spragniona słońca żona w trybie sekundowym znalazła się na górnym pokładzie, a za nią reszta dam. To trzeba zobaczyć, mijaliśmy kolejno hotele na wsypie Samosir, aż dopłynęliśmy do wybranego przez Itakę, zrobił wrażenie. Restauracja w hotelu godna polecenia, szczególnie owoce morza i świeże soki. Pokoje umieszczone kaskadowo z widokiem na jezioro. Niedaleko sklepy, restauracje, wypożyczalnie skuterów. Można zakupić wspaniałe rękodzieło jako pamiątkę, po uprzednim targowaniu. Dron miał przestrzeń do popisu. Przejażdżka skuterem i eksplorowanie wyspy wzbogaciło nas o niesamowite ujęcia. Wyobraźcie sobie krater po wybuchu super wulkanu 70000 lat wstecz, który prawie unicestwił ludzkość. Wyspa Samosir to były stożek wulkaniczny utworzony przez wypływającą wtedy lawę. Dodatkową atrakcję stanowi fakt, że w 1905 roku dokonano ostatniego aktu kanibalizmu. Wyspę zamieszkuje lud Bataków, który przyjął wiarę katolicką. Wracając do kanibalizmu punktem kulminacyjnym jest wioska Ambarita , gdzie ukazano Nam miejsce sądu plemiennego – okrągły kamienny stół wraz z stołkami przy imponującym drzewie pamiętającym owe sądy. Następnie udaliśmy się w miejsce gdzie dokonywano wyroku na osobie osądzonej. Przewodnik sumatrzański wspaniale wizualizował na naszym koledze punkt po punkcie aż do zjedzenia serca skazańca przez króla plemienia. Miejsce konieczne do odwiedzenia. Szczególnie wątek o zjadanych starszych osobach, z których nie było pożytku w wiosce. I zaczęło się o teściowych, kochanych mamusiach podanych na talerzu. Wszyscy mieli ubaw, dystans to podstawa w podróżowaniu. Chwile spędzone na Sumatrze były zjawiskowe. Nasyceni krajobrazem i obyczajami, polecieliśmy na Jawę ( limit bagażu głównego 20 kg dla zainteresowanych pań), lądując w Yogyakarta. Dzień ósmy był dniem pożądanym przez moją żonę z uwagi na majestatyczną świątynię Borobudur – największa budowla buddyjska na świecie, powstała w 750 – 850 roku, w pobliżu wulkanu Merapi, w dżungli. Zbudowana systemem tarasów i schodów; 9 platform przedstawiających drogę Buddy, stanowiącą poziom pożądania, poziom czystej formy i najwyższy poziom 3 ostanie tarasy są strefą czystego ducha posiadają 72 stupy o kształcie dzwonu z medytującym w środku Buddą. Patrząc z góry przybiera buddyjską trójwymiarową mandalę. Moja żona wpadła w trans, nie mogła nacieszyć się widokiem kolejnych zwiedzanych poziomów. Pokonując kolejno schody nastąpiła chwila wyciszenia, nirwany. Jakie słowa mogą oddać ten stan ? Harmonia, spokój, opanowanie, magia, przepływ energii. Na najwyższej platformie naszym oczom ukazał się widok jak z prospektu, świątynia wkomponowana w soczystą dżunglę i jednym odkrytym Buddą. Kolejne miejsce z listy podróżniczej odwiedzone. Stojąc przed majestatyczną świątynią Prambanan IX wiek powstania, widać oddanie wielkiej Trójcy Bogów : Brahmie, Wisznu, Śiwie. Zachwycająca architektura i zdjęcia jak zawsze sztos w blasku słońca. Z uwagi na niewielką ilość turystów tego dnia można żartobliwie powiedzieć teren był Nasz. Warto posiadać większy bagaż podręczny, gdyż rozstaliśmy się z naszymi walizkami na czas pobytu przy wulkanie( jedna noc). Podążając w okolice Wulkanu Bromo kolejnym środkiem transportu był pociąg, następnie autokar podwiózł Nas do miejsca gdzie czekały Toyoty Land Cruiser z lat 80- tych. Mijaliśmy wioski i pola usytuowane dość stromo na żyznych glebach. Nastąpiła przygoda życia, naszym oczom ukazał się aktywny wulkan wyrzucający popiół. Widok wart milion dolarów. Spokojnie, było bezpiecznie, a następnego dnia udaliśmy się na spektakularny wschód słońca. Krajobraz wulkaniczny pod ziejącym wulkanem dostarczył nam niezwykłych zdjęć, przebiegające stado makaków w drodze powrotnej dopełniło fascynujący widok. Fantastyczne miejsce z smakowitą kuchnią regionalną. Konieczność posiadania ciepłej bluzy i spodni przy pobycie w okolicach wulkanu wieczorami i w nocy bo było chłodno. Jawa oferuje moc różnorodnych atrakcji. Ostatni punkt programowy został zrealizowany i ruszyliśmy w kierunku pożądanym przez wiele osób z całego świata; uduchowione Bali. Balijczycy nie chcą połączenia swojej wyspy mostem z Jawą, aby złe duchy nie przeniknęły na nią. Prom leniwie płynął w kierunku Bali. Miejscówka niewiast była oczywista, górny pokład z smagającym wiatrem i blaskiem słońca oraz zachwytami nad wszechobecnym egzotycznym krajobrazem. Po dopłynięciu, przejeżdżaliśmy podziwiając z okien autokaru balijskie bramy, piękne domy z zachwycającymi świątyniami przy każdym z nich. Wyspa Bogów i szczęśliwych ludzi, a także eksplozja kolorów. Filozofia Tiri Hita Karana obrazuje Bali. Dron ruszył w swą kolejną podróż nad Tanah Lot, oszałamiającą świątynię na tle Oceanu Indyjskiego przyozdobioną promieniami słońca. Czas wolny pozwolił na imponujące ujęcia jak i na zakupy. Woda kokosowa gasiła pragnienie, a zakupiona okrągła torebka przyozdobiła uśmiechem twarz mojej żony. Piękny hotel na pobycie usytuowany w ogrodzie z basenami; w pobliżu plaży pozwalał na korzystanie z kąpieli w najcieplejszym Oceanie Indyjskim, a także na rekonesans po lokalach gastronomicznych – fantastyczne owoce morza i ryby podane na liściach bananowca. Warto kosztować lokalnych potraw w hotelu jak i poza nim. Pobliskie salony masażu polecam każdego wieczora jak również sklepy, gdzie płeć piękna była w swoim żywiole; byliśmy w królestwie batiku. Na rajskiej wyspie skorzystaliśmy z dwóch wycieczek fakultatywnych oferowanych przez Itakę, gdyż jesteśmy nieposkromieni w zwiedzaniu. Efekt był piorunujący i wart każdej minuty spędzonej na poznawaniu jej wewnętrznego piękna. Trafiliśmy na święto matki wszystkich świątyń Pura Besakih obchodzonego raz na 10 lat gdzie rodziny ubrane w tradycyjne biało żółte lub biało czerwone stroje niosły swoje dary. My dostaliśmy fioletowe sarongi. Balijczycy uśmiechnięci pozowali nam do zdjęć, rozmawiali z nami. Wyjątkowe przeżycie. Pałac królewski Klungkung zachwycił misternymi zdobieniami dachu od wewnętrznej strony, posągami, zielenią. Pałac Puri Saren w Ubud zachwycał wraz z miejscowym rękodziełem i nie tylko na przyulicznych straganach. Dobrze, że linie Emirates dopuszczają bagaż główny 30 kg. Podróż z żoną równa się dodatkowy bagaż pamiątek, szczególnie egzotyczne są maski drewniane. Wyśmienity lunch z widokiem na tarasy ryżowe był bajkowy. Taman Ayun, Ulun Danu, Goa Lawah tego właśnie oczekiwaliśmy na Bali. Jedną z ciekawostek jest inicjacja w dorosłość i spiłowanie sześciu przednich górnych zębów. By wypędzić z człowieka sześć złych duchów. Po resztę ciekawostek zapraszam na wycieczki fakultatywne. Wiadomości przekazywane przez lokalnych przewodników podczas zwiedzania obrazowały przywiązanie do wierzeń i rytuałów od świtu do zmierzchu. Bogowie, duchy, demony są nieodłączną częścią Bali. Przewodnik naszej grupy Maja swoją pracę wykonała na 120 % wraz z lokalnymi przewodnikami, byli bardzo pomocni, elastyczni i zaangażowani. Słowa i zdjęcia nie oddają uroku zwiedzanych miejsc. Program Itaki dopracowany perfekcyjnie i każdemu żądnemu przygód polecam ten wyjazd. 11137 km od Polski zakosztowaliśmy raju. Reasumując pomysł żony na Indonezyjską Mandalę okazał się spełnieniem marzeń na jednej wycieczce wielu punktów „ must see”. Było bezpiecznie, smacznie, warto targować się, warto również skosztować i zakupić kawę Kopi Luwak i herbaty szczególnie z mangostanu na plantacji przypraw. Codziennie dostępna w autokarze butelka wody nieodpłatnie, środki transportu bez zarzutów. Dosyć rozciągnięta mediana wieku uczestników; każdy był zachwycony. Bankomaty są dostępne, jednak warto mieć przy sobie euro lub dolary – oszczędność czasu dla grupy. Po wymianie na lokalną walutę stajesz się milionerem. Dwa kraje, trzy wyspy, cztery światy. Polecam gorąco i potwierdzam hasło” I TAKI świat jest piękny”.

Wycieczka super , bardzo dobrze przemyślana 3 wyspy ,każda inna ,na każdej coś innego , przyroda,ludzie ,wierzenia,krajobraz - prawdziwa Indonezja ......i jeszcze muśnięcie Malezji czyli Kuala Lumpur i do tego fantastyczny p. Rafał,który wprowadził nas w ten magiczny zakątek świata , wiedza fantastyczna ( najlepszy przewodnik jakiego do tej pory spotkałem ) podsumowując wszystko było OK polecam