Hotel Tourist Cefalu

Atrakcje w regionie

ETNA

Wyprawa na Etnę bywa często spełnieniem marzeń, dla których pożywką jest jej niesłabnąca legenda. Etna to jeden z największych wulkanów świata (3323 m n.p.m.) i najwyższy wciąż aktywny wulkan Europy. Górująca nad krajobrazem wschodniego wybrzeża, budzi swoim wyglądem prawdziwy respekt.
Wybierając się na wulkan z Katanii, trzeba wsiąść do autobusu jadącego do miasteczka Nicolosi. Stosunkowo łatwo go znaleźć wśród innych pojazdów czekających na przydworcowym placu, bo na stanowisku, skąd odjeżdża, gromadzi się tłumek turystów. Bilety kupuje się w barze po drugiej stronie ulicy.
Górę można zdobywać na piechotę, co jest wersją przyjazną dla kieszeni, ale zabierze dość dużo czasu. Przy wchodzeniu na szczyt absolutnie nie trzeba się śpieszyć: należy tak rozłożyć siły i zaplanować marsz, by można było spokojnie wejść i wrócić. Należy przyjąć, że bezpieczny czas to cztery godziny. Należy pamiętać o ciepłej odzieży – na górze jest bardzo zimno i wieje dokuczliwy wiatr. Jeżeli ktoś zapomni kurtki lub odpowiedniego obuwia, może za opłatą wypożyczyć ciepłe okrycie w punkcie obsługi turystów (2 €).
Przed kasą (9.00–18.00) są zwykle kolejki, ale zawsze trzeba umieć dostrzegać pozytywne aspekty: dłuższe czekanie daje więcej czasu na decyzję, który ze sposobów dotarcia na Etnę jest lepszy. Turyści oszczędzający nogi mają do dyspozycji wygodną podróż kolejką. Pasażerowie zamknięci w wagoniku kolejki ze spokojem mogą oglądać zmieniającą się szatę roślinną Etny; w pamięci na długo zostają ciemne hałdy, specyficzny zapach i mijane po drodze dymiące szczeliny.

SYRAKUZY

Syrakuzy (Syracuse) mają w swej historii dni wielkiej potęgi i chwały. Miasto założyli osadnicy przybyli z Koryntu w 734 r. p.n.e. Było jednym z najważniejszych greckich ośrodków kolonizacyjnych i wystarczył wiek, by posiadłość urosła w siłę i zajęła się szukaniem i zakładaniem własnych kolonii.
W skład starożytnych Syrakuz wchodziło aż pięć ośrodków: Ortygia, Achradine (osada miała charakter handlowy, tutaj była zlokalizowana administracja; odpowiada mniej więcej dzisiejszej okolicy dworca kolejowego), Tyche (tu znajdowały się domy mieszkalne; obecnie w tym rejonie ma siedzibę Muzeum Archeologiczne i katakumby), Epipolaj i Neapolis (dziś park archeologiczny). Żyzna ziemia, a także świetne strategiczne położenie pozwoliło Syrakuzom urosnąć do rangi najważniejszego ośrodka na wyspie. Miasto otoczono obronnymi murami, a kontakt ze światem śródziemnomorskim zapewniały mu dwa porty. Pierwotnie władzę w kolonii sprawowała arystokracja. W roku 485 p.n.e. rządy objął Gelon, a po nim Hieron. To za ich panowania Syrakuzy stały się potęgą.
W czasie II wojny punickiej Syrakuzy dość nieroztropnie stanęły po stronie Kartaginy. Po zdobyciu miasta przez Rzymian w I wojnie musiały wprawdzie płacić imperium kontrybucję, ale nie weszły w skład prowincji sycylijskiej i mogły cieszyć się pewnymi swobodami. Kiedy jednak Rzym poniósł klęskę pod Kannami, Syrakuzy wyciągnęły rękę do wrogów cesarstwa. Na efekty nie czekano długo. Choć Syrakuzy znalazły się w poważnych kłopotach, to jednak nie zamierzały poddać się bez walki. Oblegającym miasto wojskom rzymskim potrzeba było aż dwóch lat, by złamać opór obrońców. Warto tu wspomnieć o roli, jaką odegrał w obronie ośrodka Archimedes: dzięki jego projektom udało się stworzyć machiny obronne, które pozwoliły tak długo opierać się rzymskim wojskom.
Od czasu zwycięstwa Rzymu Syrakuzy zaczęły stopniowo tracić na znaczeniu. Po upadku cesarstwa były wielokrotnie najeżdżane przez Wandalów, Franków i Gotów. Po wiekach dzieła zniszczenia dopełniło trzęsienie ziemi w 1693 r. Okrutnie obeszła się z miastem II wojna światowa – najpierw zostało zbombardowane przez siły sprzymierzonych, a potem, po zajęciu przez aliantów, na Syrakuzy spadły niemieckie bomby.

AGRIGENTO

Agrigento jest obowiązkowym punktem na mapie turysty, któremu bliski jest świat kultury śródziemnomorskiej. Doryckie świątynie, a także ślady dawnego miasta są najwspanialszymi zabytkami greckimi na Sycylii, więc przyciągają tłumy – i nie ma się co dziwić, bo widok rzeczywiście jest wspaniały. Starożytne miasto Akragas powstało między rzeką o takiej nazwie a rzeką Hypsas. Jego założyciele, Grecy, przybyli tu w 581 r. p.n.e.; budowie miasta towarzyszyła legenda o pierwszym osadniku, mitycznym Dedalu. Ośrodek założony przez greckich kolonizatorów stał się wkrótce miastem o dużym znaczeniu. Akragas zdobyło w świecie śródziemnomorskim tak ważną pozycję, że jego rosnąca potęga zaniepokoiła nawet silne Syrakuzy. Rywalizacja nie skończyła się pomyślnie dla nowego miasta.
W 406 r. p.n.e. armia kartagińska pokonała Akragas, niszcząc i grabiąc zdobytą kolonię. Równie smutny los spotkał mieszkańców: zwycięzcy wypędzili ich z miasta, zabezpieczając się przed odrodzeniem konkurenta.
W miejscu, gdzie dziś leży nowe miasto, stał niegdyś akropol. W dole Grecy wnieśli budynki świątynne – to miejsce dziś zostało nazwane Doliną Świątyń (Valle dei Templi). Warto wstąpić na chwilę do XIII wiecznego kościoła Santo Spirito: dużo późniejsze, bo pochodzące z końca XVII w. sztukaterie autorstwa Giacoma Serpotty godne są dłuższej niż kilkuminutowa wizyty.